Geç”miş”

Çocukken de böyleydim ben hiçbir zaman doğruyu kabul etmedim! Kendi doğrularım vardı benim hep savaştım onlar için. Hiç kimseye düşmanlık benimsemedim tüm insanlığı sevdim! Bir gün boğulacağımı bildiğim denizleri,soğuk duvarları,gökyüzünü,yıldızları hatta bir gün çekip gideceğim bu lanet olası şehri,küfürler yağdırdığım bu kahrolası dünyayı bile he bir de o’nu! Sevdim.


O’ bende saklı!

Küçük umutlarım vardı benim. Büyüdüm silip attım onları verdim şeytana alıp götürsün ve satamadan geri getirmesin ümidiyle!

Öylede yaptı zaten bak yıllar geçti benim umutlarım hala yok.



Çocukken de böyleydim ben aykırıydım hep herkesin ak dediğine ben kara cevabını yapıştırırdım ne yapayım genlerimde vardı. Ama taşıyıcı genlerimde. Hani derler ya küçükken annene benziyorsun ya da babana diye bana diyemediler bu yüzden. Neden normal değildim bilmiyorum. Düşünürdüm bir zamanlar anladım ki düşündükçe salaklaşıyorum vazgeçtim bende.



Çocukken de böyleydim ben ani çıkışlarım vardı. Durduramadığım öfkem! Nedensiz mutluluklarım vardı yersiz sorularım!

Günler aylar geçti herkes değişti ama ben eskisi gibi kaldım!



Çocukken de böyleydim ben babamın bana aldığı bisikletle kaç kez düştüğümü hatırlamıyorum bile! Ama bir şeyi hatırlıyorum hırsla yeniden yeni den oturduğum o koltuğu inatla ayağımı koyduğum pedalı. Başaracağıma o kadar emindim ki! Başardım da. Hem de hiç ummadığım bir anda!



Çocukken de böyleydim ben. Zorla bir şey yaptıramazdı kimse bana, inatçıydım. Keçi inadı dediklerinden hem de!



Çocukken de böyleydim ben biri beni kızdırdığın da ona tepki gösterir konuşmazdım! Ama asla yüreğimde olmadı bu küslük hep rol yapardım! Onlar özür dilerdi bende affederdim.



Çocukken de böyleydim ben çılgıncasına gülerdim! Ağlamak neydi neyin nesiydi pek bilmezdim! İnatla güldüğümü hatırlarım sadece çocukluk demek gülmek demekti benim için.

Çünkü bütün çocuklar gülmeliydi. Gülmeyen, gülmeyi bilmeyen çocuklara gülmeyi öğrettiğim oldu ilk tiyatro deneyimimi de böyle kazandığımı hatırlıyorum.



Çocukken de böyleydim ben her şeyimi paylaşırdım sahiplenme duygum pek yoktu. Bana göre her şey herkesindi öylede olmalıydı zaten. Bir gün çekip gideceğim bu dünyada kendime ait bir şeyler bırakmak bana göre değildi.



Çocukken de böyleydim ben hayal kurardım bol bol. Gerçekleri yok saymazdım ama tüm gerçeklere inat hayallere inanırdım! Bana sorsan bu dünyayı sadece 2 dakikada toz pembe yapabilirdim.



Ve çocukken böyle değildim ben. Aşk romanlarda yazan bir kelime tek heceydi. İnanmazdım, soyut olan hiç bir şeye inanmadığım gibi ta ki sen çıkana kadar karşıma. Sana tutulana kadar. Benim olmayacağını bildiğim bir oyuncaksın sen ama içimdeki çocuk inatla istiyor seni!

Bir milad oldun sen bende aşk’tan önce ve aşk’tan sonra diye ikiye ayırdım her şeyi. Şimdi nerdeyim, sorma sakın bilmiyorum. Ama bildiğim tek bir şey var bilmediğim her şeyde bir parça sen arıyorum!